โรคแพนิค (Panic Disorder): ความกังวลที่เกิดจากความกลัวที่ไม่คาดคิด

โรคแพนิค หรือ Panic Disorder เป็นภาวะทางจิตที่เกิดจากการมีอาการตื่นตระหนกอย่างรุนแรงและฉับพลัน ซึ่งเรียกกันว่า “Panic Attack” โดยอาการดังกล่าวอาจเกิดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุที่ชัดเจน และส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของผู้ป่วย รวมถึงความรู้สึกด้านอารมณ์และร่างกาย

สาเหตุของโรคแพนิค

1. ปัจจัยทางชีวภาพ: ความผิดปกติในสารสื่อประสาท เช่น เซโรโทนิน และนอร์อะดรีนาลีน
2. พันธุกรรม: การมีสมาชิกในครอบครัวที่เคยป่วยเป็นโรคแพนิคหรือโรควิตกกังวลเพิ่มความเสี่ยง
3. สิ่งแวดล้อมและความเครียด: เหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ เช่น การสูญเสีย หรือความกดดันทางสังคม
4. ลักษณะบุคลิกภาพ: บุคคลที่มีแนวโน้มเป็นคนวิตกกังวลสูงอาจมีความเสี่ยงมากกว่า

อาการของ Panic Attack

• หัวใจเต้นเร็วหรือแรงเกินไป
• เหงื่อออกมากหรือมือเท้าเย็น
• หายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก
• เวียนหัวหรือรู้สึกหน้ามืด
• รู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ หรือความกลัวว่ากำลังจะตาย
• รู้สึกเหมือนหลุดออกจากโลกความเป็นจริง (Derealization) หรือหลุดจากตัวเอง (Depersonalization)

การรักษาโรคแพนิค

1. การบำบัดทางจิตวิทยา:
   • การปรับเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรม (Cognitive Behavioral Therapy – CBT) ช่วยให้ผู้ป่วยเรียนรู้วิธีรับมือกับ Panic Attack และลดความวิตก
2. การใช้ยา:
   • ยาต้านซึมเศร้ากลุ่ม SSRIs หรือเบนโซไดอะซีปีนที่ช่วยลดอาการตื่นตระหนก (ใช้ภายใต้คำแนะนำแพทย์)
3. การฝึกการหายใจและผ่อนคลาย:
   • เทคนิคการหายใจลึกช่วยลดอาการระหว่าง Panic Attack
   • การฝึกโยคะและสมาธิช่วยลดความเครียดเรื้อรัง
4. การปรับเปลี่ยนไลฟ์สไตล์:
   • ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ
   • หลีกเลี่ยงสิ่งกระตุ้น เช่น คาเฟอีน และแอลกอฮอล์

ความสำคัญของการดูแลผู้ป่วยโรคแพนิค

โรคแพนิคสามารถจัดการได้เมื่อผู้ป่วยได้รับการรักษาและการสนับสนุนอย่างเหมาะสม การตระหนักถึงอาการและการเข้าใจธรรมชาติของโรคช่วยให้ผู้ป่วยได้รับความช่วยเหลือที่ถูกต้องและมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น

หากคุณหรือคนใกล้ชิดกำลังเผชิญกับโรคแพนิค การขอคำปรึกษาจากแพทย์หรือนักจิตวิทยาเป็นขั้นตอนสำคัญในการเริ่มต้นการรักษา

แหล่งข้อมูลอ้างอิง:
–
เรียบเรียงข้อมูลโดย: CHULALAKPHARMACY.COM